Artykuły o tym, jak radzić sobie z nietrzymaniem moczu, jakie są możliwości leczenia oraz jak poprawić jakość życia.
Nietrzymanie moczu to powszechny problem zdrowotny, który dotyka miliony ludzi na całym świecie, wpływając znacząco na jakość ich życia. Nietrzymanie moczu nie jest jednolite; występuje w kilku różnych formach, z których każda ma inne przyczyny i może wymagać innej terapii.
Pęcherz nadreaktywny (OAB) to zespół dolegliwości ze strony układu moczowego, objawiający się jako nagła potrzeba oddania moczu z jego wyciekiem lub bez. Do symptomów zaliczają się również częste oddawanie moczu (norma to ok. 9 razy na dobę) i nokturia (wybudzenie ze snu minimum 2 razy w celu oddania moczu w nocy). Objawy mogą występować pojedynczo lub razem, z różnym nasileniem.
OAB może mieć również wtórny charakter i rozwinąć się po radioterapii, operacjach dolnych dróg moczowych, w przebiegu przewlekłych chorób, np. cukrzycy. Podczas diagnozowania lekarz urolog powinien wykluczyć kamicę nerkową, choroby prostaty, zapalenie układu moczowego lub chorobę nowotworową. W związku z tym urolog podczas stawiania diagnozy często posiłkuje się badaniem ogólnym i posiewem moczu, wykonuje USG jamy brzusznej, a także zleca badanie urodynamiczne. Ważną rolę odgrywa też obszerny wywiad z pacjentem, w którym zostanie on zapytany m.in. o dzienne spożycie płynów, korzystanie z używek i styl życia.
OAB ze względu na objawy możemy podzielić na:
- pęcherz nadreaktywny suchy: występują parcia naglące, ale nie dochodzi do niekontrolowanego wycieku moczu,
- pęcherz nadreaktywny mokry: występują parcia naglące oraz dochodzi do skurczu mięśnia wypieracza pęcherza i niekontrolowanego wycieku moczu.
Pęcherz nadreaktywny można klasyfikować też na podstawie jego przyczyn. Wówczas OAB opisujemy jako:
- miogenny (zaburzenia w pracy mięśnia wypieracza, np. jego nadwrażliwość),
- neurogenny (np. choroby neurologiczne, uraz rdzenia kręgowego),
- idiopatyczny (przyczyna nieznana).
Pęcherz nadreaktywny jest stałą dysfunkcją, której nie można do końca wyleczyć, natomiast można skutecznie minimalizować jego objawy. Podstawowym sposobem leczenia jest leczenie farmakologiczne (np. solifenacyny, tolteradyny), najlepiej wsparte leczeniem behawioralnym. Leczenie behawioralne polega na pracy nad odruchem kontrolowania oddawania moczu i treningu pęcherza w połączeniu ze zmianą diety i rezygnacją z alkoholu i kofeiny. W przypadku występowania OAB, w celu podniesienia jakości życia, warto korzystać ze specjalistycznych wkładek do bielizny bądź bielizny chłonnej, np. Seni Man. Linia Seni Man składa się z 5 wkładek o różnych stopniach chłonności oraz bielizny chłonnej w męskim, szarym kolorze. Dzięki specjalnym granulkom zawartym we wkładzie chłonnym produkty Seni Man redukują nieprzyjemny zapach moczu, a ich kształt sprawia, że dobrze dopasowują się do męskiej anatomii.
Wysiłkowe nietrzymanie moczu u mężczyzn (WNTM) to, inaczej mówiąc, niezależny od woli wyciek moczu następujący podczas wysiłku fizycznego, kichania lub kaszlu. Dochodzi do niego w momencie wzrostu ciśnienia śródbrzusznego, wskutek którego rośnie również ciśnienie śródpęcherzowe (bez udziału mięśnia wypieracza pęcherza). WNTM to zdecydowanie najczęstszy rodzaj inkontynencji u mężczyzn. Jednocześnie opisywana dolegliwość ma największe szanse na pełne wyleczenie.
Przyczyny wysiłkowego nietrzymania moczu u mężczyzn są różnorodne i często związane z osłabieniem mięśni dna miednicy oraz uszkodzeniem lub osłabieniem mechanizmów odpowiedzialnych za utrzymanie szczelności cewki moczowej.
Oto kilka głównych czynników przyczyniających się do tego stanu:
- przyczyny jatrogenne,
- wiek,
- choroby współistniejące (np. cukrzyca, choroby neurologiczne, zapalenie pęcherza moczowego),
- mocno ograniczona mobilność.
Podczas International Consultation on Incontinence w Monako opisano trzy stopnie wysiłkowego nietrzymania moczu:
- I stopień: wyciek moczu tylko w wyniku dużego i gwałtownego wzrostu ciśnienia śródbrzusznego, np. towarzyszącego podnoszeniu ciężaru,
- II stopień: wyciek moczu podczas umiarkowanego wzrostu ciśnienia śródbrzusznego, np. podczas wchodzenia po schodach lub lekkiej pracy fizycznej,
- III stopień: wyciek moczu podczas stania lub chodzenia.